atras, sabi ng lalaking hindi mo kilala at hindi ka kilala

Hello, North Avenue.

Anus of Uranus. Kabait-bait mong tao nakakaisip ka ng masama. Pinag-aral ka naman ng magulang mo, at sa pribadong eskwelahan pa. Hindi ka grumaduate na Valedictorian pero pasok ka pa din sa Top 10 nung iniwan mo ang high school. Nung kolehiyo nagtapos kang maganda pa din ang reputasyon mo: wala kang bagsak, isa ka sa mga nangunguna sa academics, at higit sa lahat wala kang DO record - isang bagay na talagang maipagmamalaki mo. Nagtatrabaho ka ngayon sa isang maliit na kumpanya. Pero hindi sa "maliit lang" na kumpanya. Hindi mo mamaliitin kasi foreign-owned. Lunes hanggang Biyernes ang pasok mo, at hindi night shift. Hindi kakarampot ang kinikita mo, sapat na sapat dahil wala ka namang pinag-aaral. Single ka, wala pang gaanong alalahanin. Kahit kailan, basta nagkasahod na, pwede mong mabili ang anuman sa magustuhan mo. Maganda ang takbo ng buhay mo. Ang araw-araw mo lang na gagawin e umupo ng sampung oras sa harap ng computer sa opisina, at sumakay ng tren sa umaga at sa gabi. Anus of Uranus. Ang sarap ng buhay mo, naisipan mo pang mag-isip ng masama sa kapwa mo?

Tanong mo sa akin, "Masama na ba 'yung inisip ko?" E ano? Kunsintihin kita? E kung magkatotoo pa yang iniisip mo, edi lagot na?

Inisip mo lang naman na bumuka ang lupa sa bahaging ito ng EDSA, dahilan para manginig ang istraktura ng MRT North Avenue station at bumitak ang platform na kinatatayuan mo at ng marami pang pasahero sa umagang iyon. Gusto mong gumuho yung yellow tiles, yung linyang hindi dapat apakan ng pasahero habang hinihintay ang susunod na tren. Gusto mong magiba ang yellow tiles na iyon para tuluyang mahulog sa riles ang isang lalaking nakatayo doon, tapos biglang hahagibis ang tren at alam-mo-na-ang-mangyayari; isang lalaking hindi mo kilala at hindi ka kilala, pero kinamuhian mo ng mga oras na iyon - isang taong sana matagal mo nang kilala, dahil gusto mong makipagdigmaan sa kanya ng ilang taon. Matira-matibay, ubusan-lahi. "Sa isang malaking warehouse...isasara ang pintuan...nakaabang ang mga ambulansya...LAST MAN STANDING!", sabi nga ni Ben Tulfo.

Alam mong malabo ang iniisip mo, kaya iniba mo na lang ang inisip mo: Inisip mo na lang na dumating nang matiwasay ang tren, pero mabilis. Skip train. Lalagpas. Pero hindi alintana ang bilis ng tren, nagtulakan pa din ang mga tao sa likuran niyo, dahil akala nila hihinto ang tren sa North Avenue. Hindi ka nanunulak, pero dahil nakapila ka na at hindi ka siyempre aalis sa pwesto mo, e parang nakikitulak ka na din pero wala kang magawa. At sa sobrang lakas ng tulakan, naitulak nang husto ang lalaki sa unahan mo - ang lalaking hindi mo kilala at hindi ka kilala - at kumaskas nang malupit ang mukha niya, hindi kasama ang katawan, sa humahagibis na tren na lalagpas naman pala ng istasyon. Hindi yun kaso ng Hit and Run. Face-Scratch-and-Run ang tawag dun. Sa Tagalog, "buti-nga-sa'yo-hayup-ka."

Narealize mong morbid ang iniisip mo, at kasabay nito ay bumalik sayo ang diwa ng pagiging isang mabuting-tao mo, kaya iniba mo na lang uli ang inisip mo: Inisip mo na lang na istrikto at seryoso ang mga guard na nagbabantay sa platform, lalo na pagdating sa pagpapatupad sa mga minu-minutong anunsyo sa istasyon - maayos at walang tulakan na pagpila habang hinihintay at habang sumasakay ng tren; pagbabawal sa pagkain, pag-inom, pagkakalat at paninigarilyo (pagdodroga?) habang nasa loob ng istasyon; pag-iingat sa mga mandurukot at mananamantala; at hindi pag-apak sa dilaw na tiles upang mapanatili ang kaligtasan ng mga pasahero. At sa sobrang istrikto nila, nakita nila ang lalaki sa harap mo - ang lalaking hindi mo kilala at hindi ka kilala - na nakaapak sa dilaw na tiles, kaya pinaalis nila ito sa pila, dinala sa opisina at sinermunan kasama pa ang ilang pasaherong tulad niyang lumabag din sa mga panuntunan ng tren.

Pero, sabi mo sa sarili mo, hindi sila ganoon ka-istrikto. Paaatrasin lang nila ang lahat ng nakapila hanggang wala nang nakaapak sa yellow tiles, tapos OK to go na uli ang biyahe. Kaya inisip mo na lang na: May auto-detector yung tiles. Madedetect nito kung may tatlumpung segundo o higit pa na nakaapak ang isang indibidwal sa dilaw na tiles. At pag kumpirmado, ii-scan nito ang taong nakaapak, at gamit ang datos sa National Filipino Citizenship Record, makikilala ng detection system kung sino ang taong ito, at magpapataw ito ng kaparusahan sa pasahero sa susunod na sakay ng tren: Una, lahat ng bibilhin niyang card ay invalid (ang pagbili ng card ay nangangailangan na ng fingerprint scanning, at gamit ang datos sa nabanggit na NFCR, kilala ng pamunuan ng MRT ang mga taong bumibili ng card pero may violation buhat sa huling sakay), pero hahayaan pa din siyang makabili ng card dahil dagdag ito sa pondo ng pamunuan ng MRT. Ikalawa, kung naka-stored value ang pasahero at hindi na niya kailangan bumili ng card, hindi naman tatanggapin ng card-gates (kung ano man ang tawag dun) ang card nito at kakainin na lang nito ang card. Tapos lalabas dun sa screen kung ano yung violation niya. Ikatlo, mananatili siyang ban sa MRT ng ilang araw, linggo, o buwan, depende sa bigat ng violation niya.

Napangiti ka, dahil bilang isang alagad at manggagawa sa larangan ng teknolohiya, magandang panukala ang naisip mo. Pero dahil alam mong matagal pa bago ito mangyari dahil ultimong government websites nga e hindi mo mapakinabangan sa pagkuha ng impormasyon at tulong, alam mong hindi ito mangyayari sa mga oras na ito. At imbento mo lang din ang NFCR. Ang lalaking nasa sa harapan mo - ang lalaking hindi mo kilala at hindi ka kilala - ay mananatili sa harapan mo hanggang makasakay kayo ng tren at maghiwalay ng landas doon.

Sa huli, inisip mo na lang na dumating na ang tren, pareho kayong makaupo, at ma-late siya sa pinapasukan niya. Tapos pagalitan siya ng amo niya. Ganun na lang. Sa lahat ng inisip mo, iyon na yata ang pinaka-posible.

Ilang segundo matapos ang mga iniisip mo, dumating na ang tren. Hindi bumuka ang lupa ng bahaging iyon ng EDSA, hindi din nagkatulakan at nagka-Face-Scratch-and-Run, malalamya talaga ang mga gwardiya, at nagising ka na mula sa futuristic thoughts mo. Pumasok kayo ng tren. Lumiko siya sa kanan. Lumiko ka sa kaliwa. Naghiwalay kayo ng landas. Nakaupo ka, Gumaan na ang pakiramdam mo. Hindi mo alam kung male-late siya at pagagalitan ng amo. Matapos ang oras na iyon ng pag-iisip ng masama, hindi na uli kayo nagkita.

********** ********** **********

Hindi pa umaalis ang tren. Nag-reflect ka. Ano nga pala ang kinagalit mo?

Isa ka sa mga pasaherong praktikal at mautak. Pero kahit medyo wala kayong konsiderasyon sa mga nakapila sa likuran niyo, wala namang masama sa ginagawa niyong paghinto sa bukana ng pintuan kapag medyo puno na ang tren, para mas malaki ang tyansa niyong makaupo sa susunod na tren. Swerte dahil ikaw na ang nasa unahan ng pila sa susunod na tren. Hinintay mo talaga ang pagkakataon na mapunta sa posisyong ito. Nagpaubaya ka sa mga gustong magpauna, isinakripisyo mong dibaleng ma-late, makaupo lang sa tren.

Nung papuno na ang nakahintong tren, merong isang lalaki - na hindi mo kilala at hindi ka kilala - mula sa loob ang lumabas. Siguro ayaw masiksik, piniling hintayin na lang din ang susunod na tren para makaupo din. Pero imbes na pumila sa likuran niyo, bumandera siya sa harapan mo. Walang sumita sa kanya. At dahil hindi ka basag-ulo, hindi mo din sinita. Pinag-aral ka kasi sa pribadong eskwelahan at pinalaki ka nang maayos ng magulang mo.

Umalis na ang tren na hinintuan mo at dapat ay sinakyan ng lalaki sa harapan mo. Pero talagang bastos siyang bumandera sa harapan mo. Leader daw siya e. Nagsalita ang bantay sa platform. "Konting atras lang po, h'wag po tayong umapak sa dilaw na tiles. Atras lang po, salamat po."

Hindi ka umatras. Bakit ka aatras? Nasa tamang pwesto ka. Hinintay mo ang pagkakataon para sa pwestong ito. Dapat yung lalaking nasa unahan mo - yung hindi mo kilala at hindi ka kilala - ang bumalik sa likuran! Bakit ka aatras? Alam niyang bawal doon sa pwestong iyon, pero doon pa din siya bumandera! 

Nilingon ka niya at nagsalita: "Boy atras naman. Konti lang." Limang salitang lumabas sa bibig niyang hindi pa nagsipilyo. Iyon talaga ang nakapagpagalit sa'yo. Anus of Uranus.

At nakapag-isip ka ng mga alamat na hindi magkakatotoo. Nakapag-isip ka ng masama kahit isa kang mabuting tao.

Inisip mong bumuka ang bahaging iyon ng EDSA...ang NFCR...

Inilabas mo na lang ang Skeleton Crew at nagbasa.

Goodbye, North Avenue.

--peso--

pregnant man

Good evening, Ayala.

"Sige diyan ka, dito ako.", ani Romel. Pumwesto siya sa kaliwa ko, pasandal sa pagitan ng patayong bakal na hawakan at ng mala-carpet na dingding ng isa sa mga segments ng tren. Sa kanan ko tumayo si Jonas, kumapit sa baras na pinatatalastasan ng Greenwich meals, habang nakasukbit sa likod ang malaking bag na pambiyahe. May bag din ako, backpack. Malaki din at pambiyahe, pero mga gamit-hindi-pambiyahe ang laman. Sa halip na sa likod, sa harap ito nakasabit. Frontpack.

Tulad ko, alam din ng dalawa kung saan praktikal pumwesto kapag nasa bahagi kang ito ng tren. Malamig sa pwestong 'to. Dito kasi ang buga ng aircon. Kaya kung hindi man makaupo, pwede na din. Malamig naman e.

Nakaupo sa harap ni Jonas ang isang lalaking nakabarong. 'Di ko maintindihan kung ang mukha niya e mukha ng isang bagong gising o mukha ng isang taong hindi man lang yata naturuan ngumiti. Wala siyang dala bukod sa isang cellphone.

Sa tapat ko nakaupo naman ang isang lalaking may hawak na envelope. Hawak din niya ang gitarang nakalapag sa pagitan namin. Nakapolo siya, hindi mukhang nagbabanda. Pakiramdam ko tutugtog sa ministry (o nakatugtog na).

Paparating na sa Taft. Napilitan ako mag-round trip dahil sa stop entry sa Ayala. Nakapasok naman na ako sa platform nung i-announce ang stop entry. Yun nga lang, puno ang platform papuntang norte. Mahirap sumugal doon dahil una, lalo lang ako matatagalan dahil bawat tren na darating e mukhang wala nang makakasakay pa. Pangalawa, kung magtiyaga man ako at makasakay pa, hindi ako makakahinga dahil sa alinman o parehong dahilan - sa sobrang siksikan, naiipit ang tiyan ko sa paghinga, o kaya e pinipigil ko ang paghinga dahil kung hindi bibig ng bagong-yosi ang nasa harap ko e kilikili naman niya. Kung makaka-afford ako ng convenience, bakit hindi? Kaya umakyat uli ako at nagpunta sa southbound platform para maground trip.


Good evening, Mr. Taft.

Papahinto na ang tren. Nagtatayuan na ang mga pasaherong nakaupo. Naghahanda na din ang mga pasaherong nakatayo, lalong-lalo na ang mga magra-round trip, tulad ko. At tulad ko, ganoon din yata sila Romel at Jonas. Umiispat ng magandang pwesto, o ng mga pasaherong papatayo, humahanda sa pag-aagawan sa upuang mangyayari. Tumayo si manong na may suot na barong-Tagalog sa pang-itaas at barong-Simangot sa mukha. Upo agad si Jonas. Parang bagwis sa bilis. Kala mo mauunahan ni the Flash. Tumayo din si kuyang may gitara. Tinignan ni Jonas si Romel at tinawag, akmang irereserve ng upuan. Pero papaupo na ako sa pwestong kinauupuan lang kanina ni kuyang-may-gitara. First come, first serve, man, sa loob-loob ko.

Sakto namang tumayo yung babaeng katabi ni Jonas na katabi kanina ni Mr. Frown. Umurong doon si Jonas para makaupo si Romel sa pagitan namin. Habang umuupo, nakatingin si Romel sa likod ko. "Naku, nakita ko na naman 'tong ads 'to. Hahah."

"Ano ba 'yan?" tanong ni Jonas habang sinisipat ang tinitignan ni Romel. Bahagya kong sinulyapan 'yung nakapaskil. Yun yung paalala na may drowing ng buntis, matanda, at nakasaklay. Nakasulat sa Tagalog bilang pangunahing wika, at may salin sa Ingles.

"Tignan mo, basahin mo isa-isa." Utos ni Romel, pero siya din ang sumunod sa sarili niyang utos. "Bigyang prayoridad sa pag-upo ang mga sumusunod: Mga bata. May kapansanan. Nakakatanda."

"O? Ano 'yun?" pagtataka ni Jonas. Kahit sino nga namang grade 1 na nakabili nga ng ticket ng tren e kayang maintindihan 'yun, at walang dahilan doon para magtawa. Oo nga...ano meron dun?, sabat ng isip ko.

Tumuloy si Romel. "Dito ako natatawa sa huli. Mga buntis. May translation pa o. Pregnant women. Pare, meron bang pregnant men?", sabay ang hagalpak nila. Isang key of C, isang key of A. Sintunado. "Common sense lang yun e. Bakit nilagay pa sa ads? Hahahaha!"

Naalala ko, kanina lang nung wala na akong magawa sa opisina, may nabasa akong artikulo tungkol sa posibilidad na magbuntis ang lalaki. May kaso kasi na lalaki ang nagdala ng bata dahil hindi mabuntis ang misis niya. Pero napag-alaman ko sa huli na dati palang babae ang lalaking ito, na nagpaopera lang para magpalit-kasarian. Gayunpaman, kahit ipinatanggal ang boobs niya, pinili niyang huwag isara ang ilang bahaging-pambabae niya lalo na sa paglalabas ng hormones o kung ano-ano pa, upang balang-araw, baka-sakali, e magamit pa. Tulad nga ng pagbubuntis na dinala niya.

Pero kung bubusisiin ang pangyayaring 'yun, may punto si Romel - meron bang Pregnant Men? Sa modernong agham at batas-sibil, maaaring maging lalaki ang dating babae, o vise versa. Pero babae pa din siya. Hindi 'yun mababago. Kumbaga sa saging, hinog sa pilit. Pinilit lang niyang maging lalaki. Pero babae pa din siya. Sa puntong 'yun, hindi kataka-takang mabuntis siya. Kaya kahit sintunado ang tawa ng magkaibigan sa kaliwa ko, medyo nakukuha ko na din ang gusto nilang maging tono ng himig nila.

Tsaka ako sunod na napatingin sa tiyan kong hindi naman buntis, pero matagal ko nang dinadala. At naalala ko bigla ang mga payo nilang mag-gym ako. Naalala ko 'yung sinabi nung dating kaklase sa kolehiyo na may pag-asa pa akong pumayat. Naalala kong meron nga pala akong biniling makinang pang-ehersisyo na naghihintay sa bahay na gamitin ko siya uli. Pero sa kabila ng lahat ng 'yon, gutom na ako. At iyon ang masakit doon.


Sa Cubao, bumaba sila Romel at Jonas, kasama ang walang humpay na kwentuhan at tawanan, tangan ang pangalan nilang hindi naman talaga kanila. Iniwan nilang nakaupo sa kanan nila ang isang batang malaki ang tiyan, napapaisip kung posible nga bang magkaroon ng buntis na lalaki; napapaisip kung kelan niya huling gagamitin si Orbitrac; napapaisip kung ano ang kakainin nila ni Mimitaba 'pag nagkita na sila sa Trinoma.

Apat na pahina na lang ang natitira sa Firestarter ni Stephen King, pero nagdadag pa ito ng isipin sa batang malaki ang tiyan, kung anong klaseng ending ang kahihinatnan ng nobela.

Hello, North Avenue.



--peso--

anniversary or not

good morning, north avenue.


going to be late again. somebody just woke me up - must be my brother if not my mother. glanced the phone and found a message from mimitaba:

Libreng sakay sa mrt.. :D Bangon na!
(Free ride on train.. :D Rise [wake] up!)

still in drool, i went downstairs. they gave me the same news: MRT FREE RIDE. overheard it as some anniversary promo. i remembered availing the same thing twice on a single day few years ago. it was not the train system's anniversary then though. it's for the independence day. now, they claim it's a birthday offer, and this is the first time i heard Metro Rail Transit system celebrates one.

"Libreng sakay daw. Dapat wala nang stop entry yan ha. Walang skip train. [Dapat] tuloy tuloy lang ang dating ng tren. Tignan natin kung mabilis ngayon (They said free ride. So there should be no 'stop entry', no 'skip train'. Trains should arrive simultaneously. Let's see its improvement today.)", my brother commented. i just ignored everything and kept my feet going.

thirty minutes of preparation, and another thirty worth of trip going to the station (forty-five when novaliches traffic goes snail; sixty when hellish). arriving there, it's the same situation: crowded pathways - escalator side busier than stairways; short queues in pre-programmed ticket booths; longer queues in main ticket booths; exchange of autobiographical declamations between lady guards while inspecting our bags. in the main platform, analog clock says 8:57. that's actually around 8:35 in my office computer time. "non-synchronicity of the entire Metro Manila time is one unnoticed black hole," i thought to myself. "it equals the effects of tsismis."

reaching the platform where the ticket gates are, i readied my ticket. it's a sort of a routine in my part, with free rides or without. and as half-expected, opposing the (good) news i heard when i woke up, there seemed to be no free train ride. no free, or no more? might not be true, i thought. but the news said so, and so there might be. but i can't see anyone just passing along the gates. every passengers have their tickets inserted. so there WAS, probably, and it might be over already. i just failed to avail it. but between the decaying time for work and a free ride from the government, in which should i care more? so i just quit it. no feeling of regret. anniversary or not, everything's the same. i'll be late.

in the office i googled for current news about it, just for curiosity's sake. but my laziness in narrowing the search gives me nothing. i only came across on some free train ride news for government officials, that was scheduled yesterday. so i gave up. it's becoming not big deal anymore anyway. it's not even being talked about by my colleagues. nowadays, getting a free ride from the train system seemed not to be an issue of survival anymore. anniversary or not, everything's the same now. add the fact that the increase in train fares is now inevitable.

so...the anniversary free ride, if it existed, might had been available for a few morning hours only. imagine how much it would cost them in letting it run for the entire day, or even half of the day. it had been implemented for generosity, but it was a limited one. of course. it's business, still.

besides i can imagine bunch of passengers cramming out just to avail it. the fare going to the station where i'll get off is P14. if what it would take to enjoy the free ride is a mixture of bruises, sweats, and stress, then i'd rather pay for convenience.

it's 9:25 in my phone; synchronized with my office computer, and Stephen King's Firestarter is getting exciting as ever.


see you around, ayala.



--peso--